De ontbrekende laag in agentic AI: hoe trust & payments mobile commerce gaan veranderen
Iedereen heeft het inmiddels over AI-agents in retail. Sinds het woord agent buiten de AI-bubble terechtkwam, fantaseert iedereen er lustig op los: “Hoe zou shoppen eruitzien als een assistent het voor me regelt?”
Maar de waarheid: tot nu toe gebeurde er bijna niks.
En dat komt simpelweg omdat twee voorwaarden nooit echt geregeld waren:
Je moet zeker weten dat een agent écht namens een gebruiker handelt.
En die agent moet vervolgens ook een transactie kunnen afronden.
Tot voor kort kon geen van beide op schaal. En dáár veranderen Visa Trusted Agent Protocol (TAP) en Google Agent Payments Protocol (AP2) het spel.
De laag die altijd ontbrak
TAP is basically een digitaal bewijs dat een agent namens een persoon mag handelen — inclusief grenzen, logging en de optie om toestemming in te trekken. Geen eenmalig vinkje “ja hoor”: het gaat om doorlopend, controleerbaar vertrouwen.
Kort gezegd: een agent moet steeds kunnen laten zien wie hij vertegenwoordigt en waarom hij iets doet.
AP2 vult de andere helft in: veilige betaling. Het definieert hoe een agent een aankoop kan doen zónder dat de gebruiker elk detail hoeft te bevestigen, maar mét volledige transparantie en auditing.
Oftewel:
TAP regelt de who.
AP2 regelt de how.
Voor het eerst zitten ze dicht genoeg bij elkaar om het gat te dichten waar agentic retail altijd op vastliep.
Waarom het altijd bij mooie slides bleef
Agentic AI in retail stond de afgelopen jaren vol in decks en demo’s. Mooie concepten, slimme prototypes — maar zodra het serieus werd, liep je vast op vertrouwen en betaling.
Er zijn positieve uitzonderingen, zoals de eerste OpenAI × Walmart en OpenAI × Etsy pilots. Die tonen in elk geval lef: ze verbinden agents niet alleen aan search of content, maar aan echte commerce.
Wij hebben zelf in 2024 de DomBot voor Domino’s gebouwd. Hartstikke leuk project, en het bewees dat conversational ordering werkt als je het in de journey laat landen. Het bewees óók hoe rap het misgaat zodra de payment-flow buiten je macht valt.
En dat was eigenlijk altijd het punt waar agents stopten: bij het afrekenen.
Ze konden zoeken.
Ze konden filteren.
Ze konden een mandje vullen.
Maar daarna moest je als gebruiker alsnog zelf de laatste stap zetten.
TAP en AP2 maken die laatste meters eindelijk mogelijk. De hand-off verdwijnt nog niet helemaal, maar de scheidslijn wordt steeds dunner.
Regulering loopt (zoals altijd) achter
Wetgeving voelt nog niet helemaal klaar voor dit soort delegatie. In het VK zetten de FCA, DUAA en GDPR wel de richting uit: gecontroleerd datadelen, duidelijke toestemming, gedelegeerde acties.
In de EU en daarbuiten loopt alles niet synchroon — logisch, want de meeste wetgeving gaat nog uit van een fysieke handeling (“klik hier om te betalen”). Agents passen niet netjes in dat plaatje.
Industrienormen zullen dus het fundament leggen voordat de wetgever bij is. Dat zie je nu al gebeuren.
De stille verschuiving is begonnen
Dit alles is nog geen mainstream — en dat hoeft ook niet. Échte veranderingen beginnen altijd met frameworks, standaarden en veel “saai” werk dat niemand ziet.
TAP en AP2 zijn precies die onderlaag. Ze veranderen vandaag misschien nog niet hoe mensen kopen of hoe retailers verkopen, maar ze maken wél het belangrijkste mogelijk: dat een agent namens iemand kan handelen zonder dat het onveilig voelt.
Het gaat straks vanzelf: net zoals het web en mobile zich stilletjes in het dagelijks leven nestelden. Geen grote lancering, geen hype-moment. Gewoon… ineens is het normaal.
Agentic retail wordt niet in één klap groot. Het glijdt langzaam de praktijk in, transactie voor transactie.
Daarna begint het interessante stuk: waar technologie gedrag raakt, waar cultuur en code botsen, waar fouten gemaakt worden, waar nieuwe patronen ontstaan. Dat is het rommelige werk — maar ook het werk waar de echte waarde ontstaat.
Wil je weten wat dit concreet kan betekenen voor jouw mobile productstrategie? Dan denk ik graag met je mee.
Share